Mijn verhaal

Hoe ik leerde landen

“Je bent niet zwaar genoeg,” zeiden ze.
 Niet qua gewicht.
 Maar qua aarding. Gronding. 
Zwaarte in mijn lijf. Contact met de vloer. 
Maar niemand kon me uitleggen hoe je dat doet.

Ik deed alles wat er gevraagd werd.
 Mijn bewegingen klopten. En toch voelde het alsof ik naast mezelf stond.
 Alsof ik danste in de juiste vorm maar het binnenin nergens raakte. Ik wist hoe het moest maar het lukte me niet.

De muziek ging aan. Ik bewoog. 
Maar het was alsof mijn lichaam haar eigen verhaal niet herkende.
 Alsof ik de taal sprak, maar de betekenis miste.
 En niemand kon het me uitleggen. 
Alleen die ene zin kwam steeds terug.
 Je bent niet zwaar genoeg. Dit frustreerde me enorm.

Dus ik ging zoeken.
Tai Chi. Feldenkrais. Alexander techniek. 
Ik leerde verdiepen. Observeren. Aandacht geven.
 En het hielp. 
Maar ik bleef iets missen.

Tot ik op een dag op een mat lag.
 Pilates. 
Geen spiegel. Geen publiek. Geen oordeel.
 Alleen een stem die zacht zei: “voel je voeten”.

En ineens gebeurde het.
 Mijn adem zakte. Mijn voeten vonden de vloer.
 Er was gewicht.
 Niet als last. Maar als aanwezigheid.
 Alsof mijn lijf zei: dit is waar je bent.

Het was geen techniek. Geen correctie. Geen cue. 
Het was thuiskomen.

Vanaf dat moment veranderde alles.
 Ik stopte met bewegen om het goed te doen.
 Ik begon te bewegen om te voelen.

Ik wilde begrijpen wat er gebeurde.
 Waarom dát werkte.
 Waarom sommige mensen herstellen en anderen blijven zoeken.
 Waarom voelen vaak sterker is dan weten.

Dus ik verdiepte me.
STOTT Pilates, voor precisie.
 De Franklin Methode, waar verbeelding beweging wordt.
 En FAMO Fascia-gebaseerd werken.

Geen verzameling methodes.
 Maar één taal. 
Eén manier van kijken, luisteren en begeleiden.

Inmiddels werk ik al bijna 20 jaar met mensen 
die hun lichaam kwijt zijn.
 Die moe zijn van moeten.
 Die niet opnieuw willen leren volhouden,
 maar eindelijk willen aankomen.

Ik werk precies. Met aandacht.
 Ik werk met thema lessen. Geen trucjes.
 Wel afstemming. Ruimte. Diepte.
 En vertrouwen in wat het lichaam al lang weet.

Ik geloof in zachte beweging die ook mag uitdagen. In stabiliteit die je niet ziet, maar wel voelt.
 In bewegen als manier om jezelf terug te vinden.
 Niet omdat je stuk bent.
 Maar omdat je je lichaam weer wil herkennen als jouw plek.

Als jij dat herkent. 
Als je zoekt naar contact in plaats van controle.
 Dan ben je welkom. Je hoeft niks te kunnen. 
Je hoeft alleen maar aan te komen.